Bir sinema filmi izleme deneyimini daha derinlemesine incelememiz gerekirse; merkezine bir trafik kazası yerleştirilmiş olan hikaye, bizlere oldukça yoğun duygusal bir çatışma sunuyor. Kazada bir polis memuru, yanlışlıkla bir çocuğun hayatına son veriyor. Bu trajik olayın hemen ardından, memurun mesai arkadaşları çocuğun ölümünü örtbas etmeye çalışıyorlar. İşte film tam da bu noktada adeta bir etik sorgulama sahnesine dönüşüyor. Üst sıralardaki yetkililerin, olayın gün yüzüne çıkmasını önlemek için elinden geleni yapması ve bununla birlikte suçluluk duygusuyla boğuşan kahramanımızın iç çatışmaları, izleyiciyi adeta ekrana kilitleyen unsurlar oluyor. Özellikle polis memurunun yaşadığı vicdani azap ve meslektaşlarının bu durum karşısındaki tutumları, adalet ve etik konularına dair çarpıcı bir sorgulama ortaya koyuyor. Aynı zamanda filmin yaratıcıları, seyirciye 'doğru' ve 'yanlış' kavramları arasındaki belirsiz çizgiyi de sorgulatıyorlar. Dramatik yoğunluğun hakim olduğu bu hikayede, izleyicinin empati yeteneği oldukça zorlanıyor. Filmin başından sonuna kadar, bu duygusal yoğunluk farklı bir gerilim formuna dönüşerek sinema severlere unutulmaz bir deneyim yaşatıyor. İzleyicinin vicdanını sorgulatan, karmaşık karakter dinamikleri ve ahlaki ikilemler üzerine kurgulanmış bu film, kuşkusuz uzun süre akıllarda kalacak nitelikte.
