Eğlenceli bir hikayeye, belki de biraz ironik bir dokunuşla, geri dönen bir suçlunun, yıllar önce hazinesini gömdüğü sahte mezarın, tanınmayan bir azizin mezarı olarak kabul edilip etrafında da minik bir köyün doğduğunu keşfettiğini anlatan bir film hakkındayız bugün. Bu filmde ki suçlu, öncesinde tamamen kendi çıkarları yüzünden oluşturduğu bu yapay mezarı, zamanın ve insanların inanmaya olan ihtiyacının doğal bir ürünü olarak, bambaşka bir şeyin merkezi haline gelmiş buluyor. Hazine diyebileceğimiz ganimetinin etrafında, bir azizin mezarı yönünde kutsallaştırılan bu sahte mezar, bir dizi ilginç ve trajikomik duruma ev sahipliği yapıyor. Renkli ve bazen absürt karakterler, manevi duygular ve yer yer acı bir tablonun ortasında kalan hazine, hikayenin hem ironik, hem de hüzünlü bir özü sunuyor. Kim bilir, belki de film, maddiyatın değil de maneviyatın önemini vurguluyor. Suçlunun yıllar önce gömüp unuttuğu hazine yerine, köyün önemli bir sosyal ve dini merkez haline gelmesi, belki de hikayenin bize anlatmak istediği gerçek değerler hakkında bir ders. Ya da belki de, bir suçlunun yıllar önce gömüp unuttuğu hazine yerine, bir köyün ve belki de bir toplumun önemli bir sosyal ve dini merkez haline gelmesi, belki de hikayenin bize anlatmak istediği en önemli mesajdır. Bir şekilde, bir suçlunun bencil eylemi, zamanla insanların umut, dua ve topluluk içinde birleştiği bir yer haline gelmiştir. Bu, belki de bize, ne olursa olsun, insanların bir araya gelme ve inançlarının gücü sayesinde olumlu bir değişim yaratabileceğinin bir hatırlatıcısıdır. Ancak biz ne dersek diyelim, bu filmi izlerken duyduğunuz duygular ve çıkarımlar tamamen size özgü olacak. Sonuçta, bir sinema eseri her izleyene farklı bir mesaj verebilir. Ve belki de bu, sinemanın en güzel yanıdır.