Önce, değneği bir adam gibi düşünün, kendini zorlukla hareket ettirirken, kadının yatağının altına sürünerek girer. Kadının çığlığı hızla kesilir, her bir notanın keskin bir bıçak tarafından kesilişine benzer. Korkusu, tüm bedenini titretirken, yer çekimi tarafından zemine çekilir. Kıvrımlı figür yavaşça yüzeyden sıyrılır ve yerde cansız bir şekilde kalan kadın, artık etrafa yayılan korkunun tek tanığıdır. Ancak değnek adamın amacı sadece bu değildir. Kendisini durduramaz, çünkü güdülenmiş bir canavarın kararlılığına sahiptir. Artık durmayacak, bu hususiyetinin acımasız bir kanıtıdır. Karanlık bir gece, bir kadının çığlığı ve ardından gelen ölümcül sessizlik. Değnek adam, sadist bir avcı gibi devam edecek, akla gelebilecek en ürkütücü sahneleri canlandırmak için karanlığı kendine çağırır. Bu, sıradan bir korku filmi sahnesinin ötesine geçen, katlanılmaz bir gerginlik oluşturan, izleyicinin öngörme yeteneğini zorlayan ve sinema yorumcusu olarak beni bile rahatsız eden bir sahne. Değnek adamın uğursuzluğu ve bu dehşet anının tasviri, izleyiciyi derin bir korku durumuna sürükler. Yönetmenin bu korkutucu figürü kullanma becerisi, bu sahneyi hafızalardan silinmeyecek bir anıya dönüştürmüştür. Değnek adamın durmayacağı gerçeği, bir sonraki kurbanın kim olacağı ve nerede çıkacağı konusunda sürekli bir belirsizlik yaratır. Bu sebeple, bu filmi izlerken korku sinemasının klişeleri dışında bir deneyim yaşayacağınızı garanti ederim.
