Öncelikle film, Norveç'in Stavanger şehrinde geçiyor. Merkezinde, yaşamına daha yüksek bir amaç arayan bir Hristiyan çiftçinin öyküsü yer alıyor. Kendi içerisinde bir anlam bulmaya çalışan bu saf kasaba çiftçisi, her ne kadar dindar bir insansa da, talihsiz bir şekilde günaha düşüyor. Sinema perdesinde bu hikayenin nasıl anlatıldığına dair bir değerlendirme yapmak gerekirse, yönetmenin çizdiği karakter portresi ve hikaye akışı son derece başarılı ve etkileyici. Tüm bu sürecin ardından, biz izleyiciler, çiftçinin aslında Kara Şeytanın Prensi olarak uyanışına tanık oluyoruz. Filmin gerçekçiliği ve içerdiği metaforlar son derece etkileyici. İnsanın kendi iç çelişkileriyle boğuşmasını, günaha düşüşünü ve sonra da bu düşüşün sonucunda elde edilen yeni kimliği son derece çarpıcı bir şekilde ele alınıyor. Stavanger şehri de filmin atmosferine oldukça uyumlu bir fon oluşturuyor. Bu kasaba, çiftçinin dönüşümünü somutlaştıran bir simge haline geliyor. Sonuç olarak, bu film hem duygusal, hem de psikolojik bir yolculuk sunuyor izleyicilere. Hayatın anlamını ararken kendini kaybeden bir çiftçinin, sonunda karanlığın prensi olarak uyanışını izlemek tüyler ürpertici bir deneyim. Filmin böylesine derin bir konuyu ele alış şekli ve karakterlerin evrimi, izleyicide kalıcı bir iz bırakıyor. Kendi iç çelişkileri ve günaha düşüş hikayesi ile bu çiftçi, belki de hepimizin içindeki karanlıkla yüzleştiriyor bizi. Bu yüzden, filmi izlerken empati yapmamak neredeyse imkansız hale geliyor. Dolayısıyla, bu filmi izlemek sadece bir eğlence değil, aynı zamanda bir özeleştiri ve iç gözlem yolculuğu. İzleyiciyi derinden etkileyen bu hikayenin, Norveç sinemasını bir adım öteye taşıdığını söyleyebiliriz.
